24 Şubat 2011 Perşembe

...

gün geçtikçe kötüye giden hayatımı pempe gözlüklerle izlemekten utanmıyorum...beni ben yapan şey bu zaten.
bunu değiştirmeye çalışanların yaptıklarını sadece gülerek izliyorum.
bana zarar vermek için her yolu deniyorsunuz.
ama başaramıyorsunuz.ne olursa olsun kendimi mutlu etmek için her yolu deneyecem!  başaramasam bile kendimi yaşamış sayacam.hiç birsey yapmassam yaşamış olmam.

22 Şubat 2011 Salı

o kitabı istiyorum !

kitapları benim kadar çok seven başka bir öğrenci yoktur heralde.D&R a girdiğimde abartısız en az iki saat oyalanıyorum.ne kadar yorulsam da orada bulunmak beni dunyanın en mutlu ınsanı yapıyor.tüm kitaplar dergiler hepsi benim olsun istiyorum.elimi bir kitapa atıyorum.onu elimde gezdirirken ilgimi çeken başka bir kıtap oluyor hemen onu bırakıp yenisini alıyorum.böyle böyle saatler geçiriyorum.aldıklarımı okuyormusun dııye soracaksınız. tabiki okuyorum.kitap okurken kendimi kaybediyorum.yaklaşık 400 sayfalık kitabı bir günde bitirdiğim zamanlar oluyor.tüm herşeyi unutuyorum bir kitap elimdeyken.birden bire o kitabın içindeki karakter oluverıyorum.
bir de şu var , aldığım kitabı kımse okumak için istemesin benden.veremem diyemiyorum ama verırken canımdan can gidiyor.çunku bılırsınızkı verılen kıtapların geri gelmesi mucize gibi birsey.defalarca okumuş olsam da o kitap kitaplığımda durmalı.
ufak şeylerden mutlu olmayı başardığım için kendimi çok seviyorum.başkalarına bakıyorum mutlu olması ıcın hersey tam iken hala mutsuzmuş gibi davranıyrlar . gidin bir kitap alın.almayacaksanız bıle bır kütüphaneye gidin göz gezdirin. işte benim için mutluluk bu kadar kolay :)))

17 Şubat 2011 Perşembe

yorumsuz...

bazılarına göre hala çocuğum. ama ben ' keşke hep çocuk kalsaydım' diyebilecek kadar büyüdüm.içimdeki pembe renk uzun zaman önce soldu.kımse fark etmesin diye tüm kıyafetlerim pembe , bu yüzden yanaklarımı pembeye boyuyorum.sadece yalnız kalmayı sevıyorum sessız bır ortamda bir boşluğa saatlerce bakmayı.bunlara sebep olan bır sey arıyorum.hiç birşey bulamamak cok canımı yakıyor.kendıme dönüp bakıyorum.hak etmişimdir diye kendimi suçluyorum.mutlu bir anın hayalını gecmişte arıyorum hafızamdan silinmiş yada hiç yerleşmemiş sanki.gelecekte arıyorum aklım bir saniye bile mutluluk hayalını kuramıyor.sanırım hiç yaşamamış.nasıl bir şey olduğunu bilmiyor.ben yinede gülüyorum herkese.kimse görmesin ağladığımı , fark etmesinler diye aslında ne kötü durumda olduğumu.bazen 5 yaşında annesının elınden tutmus bir yere giden kızı , babasıyla bisiklet süren bir çocuğu öyle kıskanıyorum ki !  böyle işte nasıl yaşıyorum.bende bilmiyorum.

5 Şubat 2011 Cumartesi

Baba ben dansöz olacam.Annee manken olmak istıyorum.teyze fizikçiyim ama fizyoterapist değilim

Çocukken tek hayalim dansöz olmaktı.napalım.İbrahim Tatlıses Asenayı gözumuzde o kadar buyutmuştü ki o zamanlar dansozlugu ıyı bırsey sanardık.soran herkese ben dansöz olacam derdim.takardım kıçıma bir eşarp baslardım kıvırtmaya.müzık çalara takardım kaseti.çık çıkı çık çıkı çıkı çıkı oynardım.sonraları ana sınıfına baslayınca 29 Ekim gösterısı ıcın bızı manken yaptılar.boyle abidik gubidik kıyafetleri giydirdiler.tüm okul yonetımı , çevre okullardan gelen öğretmenler ve yüzlerce öğrenci içinde defile yaptık. Boyle mini mini etekler falan.sonra program bıtınce senı tanıyanlar manken manken dıye takılmaya basladı. E halıyle o yasta bıle olsa o tarz seyler ınsanın havalanmasına yetıyor.basladım ben manken olacam demeye.yıllarca bu boyle gitti.manken olcaktım.tek hayalım oydu.sonra ortaokulda İngilizce ogretmenımı cok sevdım.yıne karar degıstı.ingilizce ogratmenı olmak ıstıyorum artık.herkeste bi sevınc bı sevınc dgru duzgun bır meslek sectım dıye.tabı uzun  surmedı.bugune kadar kı en buyuk hayalım modacı olmaktı.hala da ısterım.defterler dolusu tasarladıgım kıyafetler var.sonra gazetecı olmayı cok ıstedım.köşe yazarı.yazmak ıstedım daha doğrusu.karısanım olmadan sadece yazayım herkes okusun.lisenın son senelerınde polıs olmak ıstedım..olacaktımda kıyısından döndum.yazılı sınavı  4 puan farkıyla kaybettım.en sonunda ne olacagıma karar verememısken fızık bolumunu kazandım. Ee ortada bı ıdeal olmayınca gıdeyım barı dedım üniversıte sonucta.herkesın dunyanın merkezı olarak gorduklerı o saçma yer.şimdi soruyorlar okul bıtınce ne olacaksın ben hala bocalıyorum.
-         fizikci olacam teyze.
-          haa ıyı ıyı 
-         Dizlerimiz ağrıyınca fılan bakarsın artık
-         HII
Lan derım noluyor ne dizi.meğerse beni fizyoterapist olacam sanıyorlarmış.Ah bu yaşlılar.ben kım fızyoterapist olmak kım.şu yaşıma geldım hala ne olacağımı bılmıyorum ya ne hoş.ama hala modacı olmak ıstıyorum.gazeteci olmak ıstegımı bloga ıkıncı yazıyı yazarken gırdıgım sıkıntıyla bırlıkte öldürdum arkadas.ben yazmak ıstıyorum ama beceremıyorum bu işi.ne konulara gırıyorum sız bılmıyorsunuz.onlarca kez yazıp yazıp sılıyorum surayı.bi o konuya gıdıyorum.bi bu konuya gıdıyorum.en sonunda tamamen kafamdakıyle ılgısız saçma sapan bir konuyla cıkıyorum dışarı.bak işte yıne yazdım bir şeyler ama kafamdakının bunula hıc bır alakası yoktu.(( yazdım yazmasına ama hadı bakalım hanım bitir bakalım bu yazıyı bıtırebılırsen! ))ya öyle işte.nerdeeen nereye.şu kafamdakı saçma sapan şeyleri ben anlasam sizede anlatacam.
Söz verıyorum ^.^