bazılarına göre hala çocuğum. ama ben ' keşke hep çocuk kalsaydım' diyebilecek kadar büyüdüm.içimdeki pembe renk uzun zaman önce soldu.kımse fark etmesin diye tüm kıyafetlerim pembe , bu yüzden yanaklarımı pembeye boyuyorum.sadece yalnız kalmayı sevıyorum sessız bır ortamda bir boşluğa saatlerce bakmayı.bunlara sebep olan bır sey arıyorum.hiç birşey bulamamak cok canımı yakıyor.kendıme dönüp bakıyorum.hak etmişimdir diye kendimi suçluyorum.mutlu bir anın hayalını gecmişte arıyorum hafızamdan silinmiş yada hiç yerleşmemiş sanki.gelecekte arıyorum aklım bir saniye bile mutluluk hayalını kuramıyor.sanırım hiç yaşamamış.nasıl bir şey olduğunu bilmiyor.ben yinede gülüyorum herkese.kimse görmesin ağladığımı , fark etmesinler diye aslında ne kötü durumda olduğumu.bazen 5 yaşında annesının elınden tutmus bir yere giden kızı , babasıyla bisiklet süren bir çocuğu öyle kıskanıyorum ki ! böyle işte nasıl yaşıyorum.bende bilmiyorum.
6 yorum:
'yorumsuz' olması ne kadar güzel. bazen yorumlar hayatının içine edebiliyor:)
malesef öyle :)))
başlığın yazıya kesınlıkle uymus bence. çelışkiler hep yorumsuz kalır zaten :)
sadece çelişkiler mi ? daha bir çok şey var yorumsuz kalması gereken :)
Satırlarında kendimi buldum,okurken hiç bitmesin istedim :)
boyle dusunmene cok sevındım :) yalnızlık herkeste aynı hıc degısmıyr :) sadece neden yalnız hıssettıgımızın sebeplerı farklı oluyor :)
Yorum Gönder